Met vooral heel veel haat, en een klein beetje liefde. Dit zijn mijn ervaringen met de rijksweg A2, traject Utrecht-Amsterdam.
A2 Utrecht – Amsterdam: introductie
Laten we bij het begin beginnen. Ik woon in Utrecht en (je raadt het al) werk in Amsterdam. Dat betekent dat ik iedere ochtend de garagedeur open zwaai, de VTR1000F Firestorm tot leven wek om vervolgens richting de hoofdstad te rijden. Om daar zo snel mogelijk te komen is er door de overheid een weg aangelegd met vijf banen naast elkaar. VIJF BANEN! Genoeg om heel veel gezellige burgermensen ter gelijkertijd naar hun werk mee te verschepen.
En om de boel een beetje in toom te houden werd er tijdens de opening van de nieuwe 5 banen in 2010 besloten dat de maximumsnelheid 100 km/h moest worden. Niemand heeft zin in flinke snelheidsverschillen tussen 5 banen. En omdat er op de verkeerspolitie bezuinigd moest worden maar de staatskas wel een extra zakcentje kon gebruiken werd er trajectcontrole geïnstalleerd op het volledige traject Utrecht – Amsterdam, in beide richtingen. Volgens toenmalig minister van verkeer Eurlings ’twee vliegen in één klap’.
HÁÁT
Tot dusver een korte inleiding in mijn situatie. Nu het probleem. Het is namelijk zo dat ’s ochtends rond een uur of 8 de vierwielige bestuurders nog niet superfris achter hun stuurwiel kruipen. En geef ze is ongelijk. Weer een dag richting je saaie kantoorbaan, in je saaie leaseauto op een nog veel saaiere snelweg. Daarom is de verleiding van; cruisecontrol aan, oogkleppen op en telefoontje in de hand; erg groot. Begrijpelijk misschien, maar vermakelijk is anders.
En ondertussen wel zover mogelijk naar links opschuiven, want de linkerbaan gaat immers altijd sneller. Ongeacht op welke snelheid je cruisecontrol is afgesteld. En als je een beetje zenuwachtig wordt van die brede plakkaat asfalt, dan pak je toch gewoon de middelste strook. Weet je zeker dat je altijd goed zit.
Het feit dat de A2 vijf banen heeft; trajectcontrole op een belachelijke snelheid van 100 km/h; gevuld is met slapende, linksrijdende en met telefoonspelende automobilisten bezorgt mij een diepe haat aan de rijksweg A2. Daarnaast is de bekeuring voor rechts inhalen nog altijd 2x zo duur als een print voor onnodig links rijden. Niet echt een uitnodiging om dan maar zigzaggend door het verkeer te manoeuvreren.
Liefde
Maar naast al deze miserabelheid brengt de A2 toch ook een paar kleine liefdemomentjes met zich mee. ’s Avonds laat zijn de vijfbanen leeg en ligt de A2 er verlaten bij. De ruim 25 meter brede plak asfalt lonkt uitnodigend. En dan is het moeilijk de rechterpols in bedwang te houden. Daarbij komend dat de maxiumsnelheid vanaf 19:00 uur naar 130 km/h oploopt. Soms lukt het me niet om onder die maximum snelheid te blijven, en krijgen de 110 paarden de vrije loop.
Dan gaat het gas d’r op en wordt de topsnelheid van het stalen ros beproefd. Iets waar de A2 in verlaten toestand zich perfect voor leent.
Ik weet trouwens niet of het aan mijn motor ligt, de trajectcontrolecamera’s of een goede timing, maar een enveloppe van de vrienden van het CJIB heb ik voor dit geintje nog nooit gehad.
De volgende ochtend voeg ik me braaf weer tussen de vierwielers, om me op een slakkengangetje van 100 km/h richting het werk te begeven.