We kennen Harley Davidson vooral van de zware toerbuffels met vette laagtoerige V-Twins. Het imago van de overmatige decibellen, lompe verhoudingen en de te graag willende midlife-criser die schreeuwt om bekommernis kennen we allemaal. Toch is er ook een keerzijde van die medaille waar we een stuk minder bekent mee zijn.
Die keerzijde uit zich in de elegante en geraffineerde Harley-Davidson XR750 TT. Een motorfiets met het traditionele Harley blok, maar die verder volledig afwijkt van de gangbare benadering van de Amerikaanse motorgigant. De motor werd gebouwd voor pure prestatie, ook tijdens overzeese wedstrijden. De XR750 TT moest het Europese vasteland gaan veroveren de harten van de nederige toeschouwers doen laten smelten.
Deze Harley stamt uit de tijd waarin wegraces nog een openbare aangelegenheid was en waarbij 70 paardenkrachten nog duizelingwekkende snelheden produceerden. We hebben het over 1972, het jaar waarin Harley zijn Europese veroveraar bouwde. In totaal rolde er tien exemplaren van de productieband in Milwaukee.
MV Agusta heerste in de jaren 70 op het Europese platteland. Wilde Harley daadwerkelijk races gaan winnen, dienden ze met uitzonderlijk goed materiaal aan de start te verschijnen. En dat gebeurde. De XR750 TT was uitgerust met dubbele Mikuni carburateurs, speciaal ontwikkelde Ceriani voorvorken, een dubbele, 230 mm grote 4LS trommelrem in het voorwiel en een kleine schijfrem op het achterwiel. Ook aan gewichtsbesparing werd gedacht. Het ijzeren hart bestaat uit een 750cc v-twin. Het blok levert optimaal vermogen tegen een minimaal gewicht. Daarmee kwam het totaal gewicht van Harley’s racer op een respectabele 147 kilogram. Ter vergelijking, de huidige MotoGP machines van nu, ruim veertig jaar later wegen ongeveer 160 kilogram.
De motorsportliefhebber zal vaststellen dat bovenstaande vergelijking niet helemaal eerlijk getrokken is. Waar de Harley-Davidson XR750 TT maximaal 100 pk uit haar v-twin perste, wordt er bij de huidige GP-racers meer dan het dubbele aan het achterwiel gemeten. Ook electronica als launch control, wheelie control en elektronisch aanpasbare veerring zijn dikmakertjes bij deze motoren. Waar vroeger de coureur alleen kon vertrouwen op zijn eigen vaardigheden, is het voor de amateur nu mogelijk om op een 200pk+ machine te stappen zonder onderuit te gaan, dankzij de hedendaagse elektronische ontwikkelingen. Bij de Harley was dit andere koek. Clay Rayborn was een van de weinige coureurs die successen met de XR750 wist te behalen. Dankzij de sublieme combinatie van uitstekende rijderskills en het eersteklas materiaal wist Rayborn drie van de zes trans-atlantische wedstrijden in 1972 te winnen.
Met dat resultaat was de Harley uiterst competitief. Toch bleek het voor het Amerikaanse merk niet het beoogde effect te behalen. Niet veel later stopte Harley met het bouwen van racers en moeten we het doen met de successen die meer dan veertig jaar geleden werden behaald. Toch zonde, want de racerij heeft, en zal altijd voor goede publiciteit zorgen. Publiciteit die het mollige, lompe en opzichtige imago dat momenteel aan Harley-Davidson kleeft, een keerzijde kan bieden.
Inspiratie komt van Silodrome, de prachtige foto’s zijn gemaakt door Marianne Logica.